Ya Şampiyon Ya Şampiyon

Kazanılan maçlar, efsaneler, atılan goller ve anlatılan onca hikaye. Peki bir gece de aynı kulüp sizi farklı şehirlerde, farklı branşlarda nasıl mutlu edebilir? Daha biraz önce çok güzel bir laf ettim kendi kendime "Fenerbahçe kazanınca sanki güneş bir farklı açıyor". Bahar bize işte tam olarak dün gece geldi diyebilirim.  Ligde Liderlik, Avrupa'da Final-Four!

Öncelikle şunu belirtmeliyim ki yaşadığımız her bir şey bizi daha da güçlü yapıyor. Daha 2 hafta önce silahlı saldırıya uğrayan futbol takımımız, bu olayın stresini atlatmadan bir kupa maçına çıktı. Sonuç mu? Farklı galibiyet! Yine bu olayın failleri yakalanmadan bir lig maçı! Sonuç mu? Liderlik... 3 Temmuz'dan bu yana paramparça olan sadece Fenerbahçe düşmanları oldu. Trabzonspor'un Galatasaray'ı yenmesinden sonra, "dostluk bozuldu, iki kardeş artık düşman oldu, Trabzon Galatasaray'ı arkasından vurdu" gibi futbolla uzaktan yakından ilgisi olmayan yorumlar yapılmaya başlandı. Nereden kardeş takım olma durumunuz var acaba? Ama doğru, şike sürecinde "bu ateş üfleyerek sönmez"di dimi? Bir de şu Selçuk, Burak, Umut transferleri! Ve şimdi bakıyorum da biz şampiyon olsak da olmasak da yerin bin kat dibine de girsek siz çoktan paramparça olmuşsunuz. Ve bir kez daha Allah'a şükür sebebi oluyor Fenerbahçem; ya yarım akıllı Trabzonsporlu olsaydım! ya da fransız hayranı Galatasaraylı! Çubuklu formama bakıp gülümseyerek uyanmanın tadını şimdi bir kez daha anlıyorum!

Gelelim dün geceye. Artık ipleri eline alma zamanı gelen Fenerbahçem, çok güzel bir galibiyete imza attı. Webo'nun 84. dakikada attığı gole kadar maç bir o kalede bir bu kalede geçse de şampiyonluk alametleri Şükrü Saraçoğlu'nda görülmeye başlandı. Stad dolmaya ve takım orta saha da taraftarlarla şampiyonluk tezahuratı yapınca geriye bir tek şey kalıyor. Şampiyonluk!!!

Ve Fenerbahçe Ülker !! Aslında basketbol takımımızla alakalı 2. maçdan sonra bir yazı paylaşmayı düşünmüştüm ancak kendime "hayır Kayhan dur, Final- Four için bekle" diye totem yaptım ve totem işe yarayınca da bu iki önemli karşılaşmayı birleştirme yoluna gittim. Obradoviç yönetiminde şampiyonluk yaşamayan takım kalmadı sanırım Avrupa'da. Bizden başka! Ee zamanı da geldi açıkcası! Tarihi boyunca her oyuncusundan katkı gören takıma ulaştık diyebilirim. Goudelock, Vesely, Semih, Emir, Oğuz, Bogdanovic, Zisis, Bjelica! "Bir de Hickman olsa" dediğinizi duyar gibiyim.  Ancak bu tablonun baş mimarı elbette Obradoviç! Euroleuge macerasında hedef artık Final-Four değil. Şampiyonluk!

Futbolun Teröristleri

Bütün yıldızları alın hatta bütün futbolcuları. Bütün şampiyonluklar, kupalar sizin olsun!!! Tek bir canın bedeli nedir size göre? Kininiz, nefretiniz boyunuzu aşmış ve boğulmak üzeresiniz! Fenerbahçe düşmanlığınız sizi alçaklarda bırakırken bizler bir kez daha sevdamızın peşinden, tribünlerde omuz omuza olmanın gururunu ve heyecanı yaşayacağız!

Ünlemli cümleler kullanıyorum, çünkü ciddi anlamda susmak acı veriyor artık. Aykut Kocaman çok güzel bir laf söylemişti, bilmem hatırlar mısınız? " Fenerbahçe'nin cezası hala bitmedi,bu cezayı kim verdi bilmiyorum ama 3 Temmuzdan beri ceza kesiyorlar".. Alın teriyle kazanılan maçlara kendi pisliklerini sürmek isteyenler, eli silahlı yöneticiler tarafından yollara atılan köpeklerin sadece bir maşa olduğunu bizler biliyoruz elbette. Ancak kabul edemediğim sadece bu düşmanlık değil. O otobüs eğer denize yuvarlansaydı ve Allah korusun futbolcularımız bugün hayatta olmasaydı bunun hesabını kim verebilirdi? Futbolun futbolcular tarafından oynandığı bir oyun, biz taraftarların ise gönül birliği yaptığı sosyal bir oluşum olduğunu kenara atmak ve attırmak isteyenlere prim vermemek önemli olan. Belki de bu yüzden belli bir takıma ya da taraftara bu olayı yüklemek istemiyorum. Trabzon, ülkemizin en güzel şehirlerinden birisidir, bilmiyorum. Ama YETER! Büyüklüğümüzü herkese kanırta kanırta anlattığımız aşikar, size de! Futbol artık sizin sürekli kaybettiğiniz, bizim ise sevinçlerimizi ve hüzünlerimizi yaşadığımız bir kültür olacak, Çünkü siz bu oyunu oynamayı bilmiyorsunuz ve HAK ETMİYORSUNUZ!!! 

Bağırın Ulan "Fenerbahçe Çok Yaşa" Diye

Sinema perdelerinde vurdulu, kırdılı sahnelere herkes bayılır. Aksiyon ve maceranın eksik olmadığı filmler hem bol ödül alır hem de gişe rekorları kırar. Peki ya düşündünüz mü spor içerikli filmler ne alemde? Kitlelerin peşinden koştuğu onca sevda varken, beyaz perdede izlenen sahnelerin içine o sevdadan takılanlar? İnanın bunu oturup düşündüğünüzde yeşilçam filmleri gözünüzün önüne geliyordur. Ve sanırım herkesin aklında ilk " hababam sınıfı" canlanıyordur. Maça gitmek için hocalarını kandırıp göze aldıkları cezalar derken günümüze kadar uzanan hababam güm güm güm tezahuratı bile bunu bize tekrar tekrar hatırlatıyor.

Sadece Hababam Sınıfı mı peki? tabi ki de hayır! Cilalı ibo'dan tutunda  Salatasaray'ın iflahını kesen Yenerbahçe'li Selim'e kadar bir çok yeşilçam yıldızı sarı laci formanın temsili oldular. Güldüğümüz Aydemir Akbaş'lı "Biyonik Futbolcu Ali" karakteri de Fenerbahçe arması önündeydi. Göztepe ve Fenerbahçe forması giyen Kadir İnanır'la izlediğimiz "Uyanık Kardeşler" filmi yine bizleri sevdamızın içinde işleyen filmlerden birisiydi. Sık sık güldüren filmlerden sonra bizleri duygusal bütünlüğe kavuşturan "Ya Ya Ya Şa Şa Şa", İlyas Salman'ın kapıcılıktan şöhrete uzanan hazin tablosunu gösteriyordu. Son zamanlarda çekilen Aşk Tutulması'da Fenerbahçe'yi gelecek nesillere anlatmak için güzel bir kaynak olabilir.

Ve yine dillere pelesenk olan o meşhur replik:

-Şimdi ben bunların Tanrısı mıyım?

-Evet, artık benim de Tanrım'sın

-Ne desem yaparlar mı?

-Yaparlar

-Öyleyse Bağırın ulan Fenerbahçe çok yaşa diye!!

Türk Futbol Tarihinin En Önemli Başarısı: General Harrington Kupası

Aslında çoğu kişi bu kupayı daha doğrusu bu zaferi küçük görmektedir. Bu durum ya bilgisizlik ya da Sarı Lacivert renklere olan düşmanlıktan kaynaklanıyor.

1. Dünya Savaşı sonrasında cephe başarısını masa başında gösteremeyince İstanbul ve Anadolu'nun bir çok yeri işgalci devletler tarafından donatılıyordu. Şehir de artık huzur kalmamıştı. Halkın morali kazanılan spor karşılaşmalarıyla bir nebze olsun düzeliyordu. Tabi bu işgalci kuvvetlerin git gide hırçınlaşmasına sebep oluyordu. Dile kolay Fenerbahçe işgal kuvvetlerini temsil eden, güçlü İngiliz ve Fransız takımlarının ünlü futbolcularına karşı 50 müsabakanın 41'ni kazanıp, 4'ünden beraberlikle ayrılıyordu. Sırf bununla yetinmeyip cepheye silah kaçıran Fenerbahçe Spor Kulübü'ne baskınlar yapılıyor, her türlü nefret ve kin tohumları ekiliyordu. Zira İngiliz Başkomutanı General Harrington bu durumdan rahatsız olarak Fenerbahçe'yi bir şekilde durdurmak için çaba harcıyordu. Çünkü Fenerbahçe zararlı ve bir o kadar tehlikeliydi ki saha başarısı yanında ülke savunmasına da yardım ediyordu. Bu durumda yapılacak tek şey Fenerbahçe'yi ezecek gücü temsil eden bir turnuvaydı!

Yaklaşık 1 metreye yakın gümüş işlemeli bir kupa yaptırılır ve adına da General'in adı verilir. Çeşitli cephelerden profosyenel futbolcular getirtilir ve adeta bir İngiliz Milli takımı oluşturulur. "Goldstream Guards" adıyla oluşan bu takım yoğun şekilde bu turnuvaya hazırlanır. İstanbul gazetelerine ilan veren de yine Başkomutanın ta kendisi olur. "Gardler Muhteliti Türk kulüplerine meydan okuyor. Galibine, Başkumandanın adını taşıyan büyük bir kupa verilecek bu maça Türk kulüpleri diledikleri gibi takviye de alabilirler."

Bu çok açık bir şekilde meydan okumadır. Hem de kendilerini defalarca bozguna uğratan Fenerbahçe'ye karşı yapılmıştır.  Ve zaten gerekli cevapta çok geçmeden verilir. “Fenerbahçe Kulübü yalnız kendi kadrosuyla bu maçı şartsız olarak kabul eder.”

29 Haziran 1923 tarihinde Taksim Stad'ında çok büyük bir kalabalığın önüne hiç gol yemeden İstanbul Şampiyonu olarak çıkan takımın kadrosu da efsanedir zaten:

Şekip Kulaksızoğlu - Hasan Kamil Sporel, Cafer Çağatay - Kadri, İsmet, Fahir - Sabih, Alaeddin Baydar, Zeki Rıza Sporel, Ömer Tanyeri, Bedri Gürsoy.

Muhteşem atmosfer altında başlayan bu büyük mücadelenin ilk yarısı 1-0 yenik kapatılır. İşgal kuvvetlerinin keyfi git gide artmaktadır. General Harrington sonunda amacına ulaşmaktadır. Ancak oynanacak olan 1 yarı daha vardır. Büyük bir destek ile ikinci yarıya çıkan takım adeta fırtına gibi başlamıştır. Dakikalar 60'ı gösterirken Zeki Rıza skora dengeyi getirir. Artık Fenerbahçe oyundaki mutlak üstünlüğünü sağlamış 74'de yine Zeki Rıza'nın sert şutunda üstünlüğü ele geçirmiştir. Maç sonu yine büyük bir hezimete uğrayan Harrington kendi elleriyle kupayı kaptan Hasan Kamil Sporel'e verir. Bu sırada seyirciler büyük bir mutluluk yaşamaktadır. Futbolcuları omuzlarına alan halk Beyoğlu sokaklarında kupayla birlikte milli bir çoşku yaşamaktadır. Kısacası, cephede halkın yaptığını futbolcularımız sahada yapmıştır ve bence Türk futbol tarihinin en önemli zaferini kazanmışlardır...

Hadi Sana Geçmiş Olsun !!!

Çocuklarınıza, torunlarınıza bırakabilecek en güzel miraslarımızdan birisi de hiç şüphesiz tarihi 6 Kasım hezimetidir. Hangi güzelliğini anlatsak inanın bilmiyorum. O zamanlar maça gitmek büyük olay. Hele hele Avrupa yakasından gidecekseniz sabahın ilk ışıklarında yola çıkmak zorundasınız. Maça gittiğim için söylemiyorum ancak bizler Fenerbahçe'yi sokaklarda sevdik. Sırtımıza çubukluya geçirdiğimizde taştan kalelerde Rüştü, mahallenin ortasında Ortega, ilerde ise Tuncay oluyorduk.12 yaşında bir çocuğun ne kadar tribünlerle ilişkisi varsa benimde o kadardı o zamanlar.

Belki şimdilerde herkesin unuttuğu bir detay var ki tarih skor birliğinin aslında birazda ilahi yardımla gerçekleştiği. Erteleme maçı olduğu için 6 Kasım Çarşamba gününe denk gelen bir maç bu. İstanbul o gün yağmurlu, tribünler tıklık tıklım. Bugünkü haline yakın bir görüntü çizen Şükrü Saraçoğlu'na giden 55 bin kişi tarihe tanıklık edeceklerini muhtemelen bilmiyorlar bile. Avrupa arenasında fırtına gibi esen Galatasaray maçın favorisi. Ancak kadro bakımında o sene güçü bir Fenerbahçe var. Genç Tuncay, Maradona'nın veliahtı Ariel Ortege, Orta alanın dinamiği Samuel Johnson.. Tribünler alev alev yanarken tünelden gelen futbolcular skor tahmin etseler hiç biri 6-0 demez herhalde.

Ve muhteşem atmosfer eşliğinde 90 dakika nihayet başlıyor. Galatasaray ataklar  geliştirmesine karşı skor üretemiyor. Gol yağmurunun başlatanda 9. dakikada köşe vuruşunu kullanan Ortega'nın ortasında kafayı vuran Tuncay oluyor. Tribünler 5 gol daha görecek ama taraftar muhtemelen "Galatasaray'ı yenelim de nasıl yenersek yenelim" diyordur. Ortega'nın Hasan Şaş'ı, Ergün Penbe'yi bir o yana bir bu yana yatırmasını hiç unutmamışızdır galiba. Zaten Ortega, orta alanda başlattığı atakta pası verip, kalenin uzak köşesine doğru giderken onu izleyenler Mondragon'un yetişemediği hava topunun Ortega'nın imzasına dönüşmesini de görmüşlerdir.

Ve ikinci yarı başlar, ilk Galatasaray maçında kırmızı gören Arjantin'li Fenerbahçe'yi 10 kişi bırakır. Herkes hafiften tedirgin olur. Ancak Werner Lorent Washington'ı çıkartıp yerine Ceyhun'u alarak orta sahayı eşitlemeye çalışır. Zaten Sarı Kanaryaları durdurmak artık imkansız hale gelmektedir. Steviç'in ortasında ikinci yarının ilk golü gelir, Serhat Akın 3-0. 

7 Dakika sonra Galatasaray kalesine bir Akın daha gerçekleştiren Serhat skoru 4-0'a getirdiğinde taraftar 5-5-5 diye bağırıyordu. Taraftarı dinleyen Ceyhun 5. golü Galatasaray ağlarına yollarken, Maraton tribününe doğru koşuşu taraftarı resmen mest ediyordu.

Steviç'in muhteşem pasında Galatasaray defansı uyuyunca Ümit Özat topu ağlara gönderiyordu. Fakat "aman 6. golü yemeyelim" diyen Vedat İnceefe topu kale içinden çıkartınca Mondragon'da elini kaldırıyordu. Ancak hakem orta alanı göstererek gole resmiyet kazandırıyordu. Taraftar bu, 10 diye bağırıyordu bu sefer. Serhat'ın da dediği gibi zaman yetmiyordu. Maç bittiğinde zafer şarkıları önce Kadıköy'ü oradan da tüm yurdu sarıyordu. Ertesi gün okula, işe giden ebedi dostumuzun taraftarları da bizlere hiç bir laf bırakmadan tebrik ediyordu. Ancak o gün gollerden sonra çalan " Hadi sana geçmiş olsun" şarkısı pek geçmeyecek acılara gebe oluyordu.

MUHTEŞEM ZAFERİN TÜYLERİ DİKEN DİKEN EDEN MUHTEŞEM VİDEOSU

Run Kayhan Run...

Siyah-Beyaz ile Sarı-Laci'nin müthiş rekabetinde son gülen olma şerefiyle yazıma başlıyorum. Kazanmak elbette önemli ama kazandığınızda sizinde emek harcadığınızı bilmek başka keyif. "Nasıl yani? " dediğinizi duyar gibiyim. Şöyle ki ; tribünde bağırmazsan kazanamazsın! destek olmazsan futbolcu oynamaz, totemler gibi bir sürü bahane üretir taraftar kafasında. İşte öyle bir gün daha yaşandı. Sosyal medyada derbiyle ilgili hiç bir şey paylaşma, maç saati telefona hiç bir şekilde bakma, ve en önemlisi santraya yetiş !!!

İstanbul'da yaşamanın en kötü tarafı sanırım bir yerlere yetişme çabası. normalde yarım saatlik yol kalabalık ve bir kaç aksaklık üzerine 2 saate çıkabiliyor. Haliyle Beyazıt'tan Maltepe'ye gitmek

baya bir zorlaşıyor. Beyazıt'tan saat 4'ü 20 geçe gibi harekete geçiyorum. İstikamet, tramvayla Eminönü oradan vapurla Kadıköy, oradan da otobüsle sahilden Maltepe. 17:30 Otobüsü ortalarda gözükmeyince mecburen minibüs yolunu kullanıyorum ama felaket!! Arkadaşlar telefonla arayıp "santraya yetişir misin?" gibi esprili yaklaşımlarıyla beni iyice geriyorlar. İçimden geçirdiğim stratejiler belkide sahaya çıkacak futbolcularınki ile aynı; koşarsam santraya yetişirim, yetişirsem de yeneriz! İdealtepe köprüsünün orada bir hışımla inişim ve koşmaya başlamamla büyük totem harekete geçiyor. Saat 18: 48 ve ben hala koşmaya devam ediyorum. Biraz güleceksiniz ama aklıma Emenike geliyor, koş ulan koş diyorum. Tren yolunu aşmak imkansız, mecburen Maltepe sahil yönüne doğru yöneliyorum. Sahildeki çeşitli mekanlar tıklım tıklım dolu, herkes televizyonlara dönmüş Seremoninin bitmesini bekliyor.Saat 18:59 Mekana giriyorum, o masaya düdük çalmadan oturmam lazım ve bizimkiler bana sesleniyor, maç başladı.

Maça Fenerbahçem hızlı başlıyor tıpkı Galatasaray maçındaki gibi. Zaten 3. dakikada Alper'in muhteşem driplinginde topu Emenike'yle buluşturarak golü hazırlaması maçı bizim için keyifli hale getirmeye yetiyor bile.Sene başından beri çoşkulu futbol oynayan Beşiktaş resmen kendi sahasında mahkum oynuyordu. Takım savunmasını iyi yapan Fenberbahçe orta alanda da Veli, Atiba, Oğuzhan işbirliğini de bozarak sahanın tek hakimiydi. Kırmızı kart itirazları, penaltı, hakem kararları gibi basit şeylerle uğraşmıyorum bile. Zaten maçın başında golü atan Emenike bu sefer Beşiktaş golcüsü Sow'a 86. dakikada adeta "alda at pası" yolluyordu.

Totemler, uğurlar ve inancın zaferi diyebileceğimiz güzel bir derbi oldu sonuç olarak. Bence liderlikten çok Şampiyonluğun fısıldaması olabilir bu zafer!!!

Uçan Kuşlar Martılar...

Tarih 20 Şubat 2011, yer İnönü. O sene gidilecek en güzel deplasman sanırım burası! Bilet kuyruğuna girmeden alınan biletler ceplerde, Kadıköy sokakları büyük zevkle arşınlanıyor. Yağmur bir o yakada bir bu yakada derken biz Beşiktaş tarafına geçen taraftar grubunu kaçırıyoruz ve haliyle karşıya geçer geçmez atkılar montun içine giriveriyor. Aklımızda sadece galibiyet ve Şampiyonluk var. Trabzonspor'la yarıştığımız büyük çekişmenin en büyük engellerinden biride Beşiktaş!

Dolmabahçe'ye vardığımızda çevik kuvvet bariyerlerini aşınca siyah beyaz dünyanın içinde bir anda Sarı Laci sevdası haykırıyor herkes. 1500 kişi aynı şeyi söylüyor tek ağızdan; FENERBAHÇE!! Stada girer girmez yağmurluklar dağıtılıyor ama bizim aklımız ıslanmakta değil, Guti'li, Simao'lu, Quaresma'lı Beşiktaşı yenmek! Alex, Emre, Niang hatta Lugano en büyük gol silahlarımız!  Maç başlıyor, haliyle Çarşı'da başlıyor; Gücüne güç katmaya geldik! Tüyler diken diken çünkü orada farklı görünen biziz ve bizde bağırıyoruz, "münasip bir yerinden kan almaya geldik, orana burana bişeyler sokmaya geldik Beşiktaş" diye. Tabi burada biraz sansür uyguluyorum. Fenerbahçem Necip'in kendi kalesine attığı golle 1-0 öne geçiyor. Tabi biz başlıyoruz ; " uçan kuşlar, martılar" 

Volkan'ın yakın köşeden gol yeme alışkanlığı bu maçta da nüksediyor ve Ekrem'in dar açıdan attığı güzel golü ile beraberlik sağlanıyor. İlk yarı bitiyor ve devre arası herkes aynı şeyden yakınıyor! BAĞIRMIYORUZ!!! Herkes maçı izliyor. İkinci yarı başında İbrahim Toraman'ın golü kapalıyı iyice çoşturuyor. Tribün liderleri bağırıyor; "sesimizi Kadıköy'e göndericez" 

Bize ve herkese göre maçın kaderi 3 dakika içinde değişiyor. Almeida'nın karşı karşıya kaldığı pozisyonda iyi refleks gösteren Volkan resmen maçı çeviriyor. Hemen ardından gelişen atakta Lugano'ya ceza alanı içinde yaptığı hareket sonucu kırmızı kart gören Ferrari takımını 10 kişi bırakmakla kalmıyor birde penaltı yaptırıyor. Topun başında Doktor Alex var! 2-2 

Ve deniz tarafına atılan 3 golün ikincisi, Emre'nin ortasında kafasını çalıştıran Alex'den gelirken, maçın skorunu Dia'nın pasını Rüştü'yü çalımlayarak güzel gole çeviren de aynı isim oluyor, Alex.4-2 

Şimdi Kadıköy'e ses gönderme sırası bizde!!! BİR BABA HİNDİİİİİİ !!! 

Ve umarım bugünde yine bol gol ve Fenerbahçe galibiyetiyle sonlanan bir derbi olur..